Mam z tym trudności. Z zakończeniem.
Zwykle jest tak, że pomysł rysuje się wściekle wyraźnie, potem jest nieco lżej, a końcówka rozmywa się w niebycie. I tak mam ze wszystkim. Za każdym razem wymagany jest reset systemu, wstrząs światopoglądem, kilka dni mikrodepresji i powrót do pionu. Po czym znowu pomysł na zakończenie jest wyraźny, środek jest nieco lżejszy, a koniec końca rozmyty... Całość odkłada się w czasie.
Co tu dużo mówić - nie umiem kończyć tego co zaczęłam. Zwykle zapalam się do pomysłu, żyję nim i tylko nim przez kilka dni, a potem przystępuję do działania i ... ręce mi opadają. Dosłownie.
Kiedyś zauważyłam, że za mało od siebie wymagam.
Dmucham i chucham na siebie, pozwalam sobie na odpoczynek, który ze zdrowego i potrzebnego przeradza się w czyste, męczące lenistwo.
Ale ja nie po to w nagłówku tego bloga ogłosiłam miłość do świata, żeby się nad sobą użalać. Wybaczcie.
Po prostu przy czyszczeniu trzeba sobie trochę ręce pobrudzić :) A celem mojego działania jest ogólna poprawa nastroju, lekka korekta kierunku, w którym zmierzam (obecnie człapię). Wszystko po to by się spełniać w tym co kocham i cieszyć się każdym dniem.
Wczoraj wracałam do domu obojętna na wszystko i zniechęcona. I znalazłam na murze taki oto napis: This is a good day to have a good day. Myślę, że to dobry pomysł. Bez początków, środków i końców.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz